In mijn werk spreek ik veel gedreven vakvrouwen die de drive hadden om iets moois neer te zetten, vaak vanuit een mooi ideaal. Dat ideaal hebben ze nog steeds, maar het valt hen steeds moeilijker om het te koesteren en het te leven, en daadwerkelijk dat moois neer te zetten wat zij het liefst neer zouden zetten. Omdat het anders liep. Omdat ze hoe langer hoe meer het gevoel hebben dat ze helemaal geen tijd hebben voor een mooi ideaal, dat ze zich dat niet kunnen permitteren. Omdat ze alleen nog maar kunnen doorjakkeren en daarmee hun status quo laten voortkabbelen. By the way: hét recept voor een goeie burn-out. Lees hier hoe het ook anders kan.
Moeilijk dus om je ideaal te blijven koesteren en het te leven. Want ja, een mens moet realistisch en liefst ook een beetje praktisch blijven: het ís al zo druk, en de kinderen moeten toch worden ‘gedaan’ en als die dan in bed liggen dan ligt er nog werk te wachten dus wordt ’s avonds op de bank de laptop opengeklapt. Een mooi ideaal lijkt dan haast iets uit een ander leven!
Ben jij aan het leven of aan het overleven?
En op een bepaalde manier klopt dat ook wel, dat van dat andere leven. Hoe vaak ik niet hoor van vrouwen (en mannen!) dat hun dagelijkse leven er eigenlijk heel anders uitziet dan het leven waar ze van dromen! En dat ze, als ze de keuze hadden, zonder twijfel zouden gaan voor het leven waar zij van dromen. Omdat ze nu meer bezig zijn met overleven dan met leven. En is niet waar ze van dromen, en het voelt niet als iets waar zij voor hebben gekozen.
Toch is er meestal wél sprake van een eigen keuze, maar vaak is die lastig te herkennen omdat onze ratio deze keuzes slim vermomt als iets externs, iets buiten onze invloed. Je hoeft dan niets, want het ligt toch buiten jouw invloed. En dat werkt sussend en verslavend. Je lijkt je stress te verlagen door aan te nemen dat je er niets mee kunt en er dus niets mee hoeft. Maar: niets is minder waar!
Heb jij ook last van goede argumenten om voort te kabbelen of door te jakkeren?
Hieronder een paar voorbeelden van vermomde eigen keuzes, waarmee je met gemak je status quo nog decennia in stand houdt:
- Nu geen tijd
- Iedereen heeft het druk
- Druk hoort er nou eenmaal bij
- Maar ik weet niet wat ik dán wil
- Maar hoe dan?
- Eerst moeten de kinderen wat ouder zijn
- Eerst moet ik die extra training/opleiding/… doen
- Het verdient best aardig
- Dat ideaal van mij, ach, dat was gewoon een beetje naïef
Dit zijn stuk voor stuk argumenten om niet in actie te hoeven komen. Je maakt dan dus de keuze om alles te laten zoals het nu is. Zelfs als je onvrede enorm groot is. Zelfs als de nood hoog is: sommige mensen krijgen hartkloppingen, paniekaanvallen, hyperventilatie en depressieve klachten van hun huidige (werk)leven. Maar het idee alleen al dat zij, bovenop alles wat nu al moet, óók nog hun (werk)leven onder de loep moeten leggen bezorgt hen óók hartkloppingen. Ze zitten er zó middenin, dat ze geen overzicht hebben. Door de bomen het bos niet meer zien. En dan afhaken voordat ze begonnen zijn.
Ik snap dat heel goed, want eens zat ik daar ook. Gelukkig heb ik uiteindelijk (eerst wilde ik niet) besloten dat ik er beter uit zou komen als ik me goed liet begeleiden.
Laat iemand de juiste vragen stellen zodat jij de juiste antwoorden vindt
Want jezelf activeren en manoeuvreren van dip naar drive en daarin eigenhandig alle stappen zetten blijkt stukken lastiger dan gedacht. Veel mensen kopen vol goeie moed een aansprekend zelfhulpboek. Ben ik trouwens voor, hoor. Maar in de praktijk komen de meeste mensen niet écht verder op als zij dit volledig eigenhandig doen. Want wie geeft je dan het benodigde overzicht? Met wie ga je dan écht sparren? Wie stelt jou dan de juiste vragen? Wie reikt je dan die berg kennis en ervaring aan zodat je niet zelf alles hoeft uit te vinden?
In de afgelopen twee weken werd ik benaderd door een aantal vrouwen die zich ongelukkig voelden doordat ze vastzaten op standje ‘overleven’. Ze hadden allemaal een drukke en veeleisende baan, de meesten ook een gezin – sommigen met pubers, anderen met kleintjes. Ze hadden allemaal een enorm grote behoefte om uit hun ratrace te stappen, en om vanuit ontspanning mooie dingen te doen in hun werk en in hun gezin. Om weer te genieten. Om zich weer enthousiast te voelen. Om zich weer goed te voelen.
Als je geen tijd hebt voor goede coaching, doe het dan juíst
Ze hadden allemaal op mijn website rondgestruind en zich herkend in de verhalen die zij daar lazen. Een aantal van deze vrouwen zei dat ze wisten dat ze een goed coachingprogramma nodig hadden, maar er echt geen tijd voor konden vinden. Toch benaderden zij mij.
Een paar van deze vrouwen voelden na ons telefoongesprek genoeg lef en genoeg compassie met zichzelf om te besluiten: “Fuck it, ik DOE het! Want als ik het NU niet doe, wanneer dan wel? Ik wil niet nog langer van mezelf tolereren dat ik bezig ben met overleven in plaats van leven. Het is mooi geweest! Ik gun mezelf (en mijn gezin!) dat het weer écht leuk wordt.”
Prachtige krachtige statements van deze vrouwen. Waarmee zij zichzelf (en hun gezin!) naar een ander plan gaan tillen. Van dip naar drive!
Als je herkenning voelt bij dit verhaal, vraag jezelf dan eens in alle eerlijkheid af: Hoe lang wil jij nog genoegen nemen met doorjakkeren en voortkabbelen? Je leeft maar één keer, en dat is nu. Als je geen tijd maakt voor je leven, is het straks gewoon voorbij zonder dat je er écht van hebt genoten. Je leven is van jou. Lééf het!
p.s. Nieuwsgierig of mijn coachingprogramma ook iets voor jou is, en wil je daar een keer rustig met me over sparren? Mail me dan gerust op info@hardhoutenporselein om een gratis en vrijblijvend Perspectief Gesprek aan te vragen.
Door Karen Rensma – Hardhout en Porselein coaching.
Dit blog gaat o.a. over de thema’s persoonlijke ontwikkeling, groei, werkstress, werkplezier, werkgeluk, coaching, persoonlijke coaching, persoonlijke coach, perspectief, voldoening, genieten, succes, succesvol en gelukkig zijn.